Za jeden wiersz. Cztery lata w chińskim więzieniu. W lipcu 1989 roku, kiedy o czerwcowych wydarzeniach na placu Tiananmen dowiedział się już świat, Liao Yiwu, młody poeta wiodący dotąd beztroskie życie wagabundy, postanowił przemówić. Za publiczne wygłoszenie swego poematu Masakra został wtrącony do więzienia.
Pierwsze czytanie Rdz 2,18-24 Potem Pan Bóg rzekł: «Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam, uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc». Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę „istota żywa”. I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: «Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta». Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem. W Księdze Rodzaju natchniony autor, w języku obrazowym właściwym swojej epoce, opisuje stworzenie pierwszej niewiasty. Oświadczenie Adama: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała”, wskazuje na równość pod względem natury pomiędzy mężczyzną a kobietą. W językach arabskich do dziś używa się wyrażenia: „On jest kością z moich kości”, by wskazać na bliskie pokrewieństwo czy wielką przyjaźń. Kobiety, gdy dano im do tego okazję, w niczym nie ustępowały mężczyznom: w nauce, polityce czy na polu bitwy. Warto tu wspomnieć o naszej Emilii Plater (1806—1831), uczestniczce powstania listopadowego. Zamożna, wykształcona, o arystokratycznym nazwisku, nie zamierzała siedzieć w domu, gdy inni walczyli z zaborcą. Przygotowała oddział 280 strzelców, kilkuset kosynierów i kilkudziesięciu jeźdźców i osobiście nimi dowodziła, odnosząc szereg sukcesów w potyczkach z wojskami carskimi. Walczyła na terenie Żmudzi. W bitwach spisywała się po bohatersku, odznaczała się wyjątkową odwagą i zimną krwią. Gen. Chłapowski mianował ją kapitanem i dowódcą I kompanii pułku litewskiego. Przedzierając się z Litwy do Warszawy, zmarła z wyczerpania 23 grudnia 1831 roku w Justianowie koło Suwałk. Naród nie zapomniał o swej bohaterce, nazywając jej imieniem ulice, szkoły, drużyny harcerskie, statki, itd. Adam Mickiewicz upamiętnił ją w wierszu pt. „Śmierć Pułkownika”. Drugie czytanie Hbr 2,9-11 Widzimy natomiast Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci. Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. Tak bowiem Ten, który uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, z jednego [są] wszyscy. Z tej to przyczyny nie wstydzi się nazwać ich braćmi swymi. Autor Listu do Hebrajczyków pisze, że Chrystus „za wszystkich zaznał śmierci”. W tym najpełniej okazała się Jego miłość ku nam. Zgodnie z tym, co sam powiedział w Ewangelii św. Jana: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13). Naszą wdzięczność dla Chrystusa za Jego śmierć poniesioną dla naszego zbawienia wyrażamy w nadawanej Mu nazwie Serce: Serce Jezusowe, Najświętsze Serce, Serce Boże. Bo serce we wszystkich językach symbolizuje dobroć i miłość. Nasza pamięć o Chrystusie skupia się przede wszystkim na Jego miłości. W roku 1925 zmarł jeden z najwybitniejszych pisarzy polskich, laureat Nagrody Nobla, Władysław Reymont. Zanim został pisarzem, przez cztery lata uczył się krawiectwa. Długi czas wędrował po całej Polsce z jakąś trupą teatralną, kilka miesięcy przebywał w klasztorze na Jasnej Górze, mając zamiar zostać mnichem; to znów podjął się pracy na kolei pomiędzy Skierniewicami a Łodzią, na odcinku Rogów-Płyćwia. Było to w roku 1890. Pracował jako zwyczajny robotnik. Zarabiał kiepsko, czasem głodował, ale zawsze miał przy sobie cukierki dla dzieci, które przychodziły na tory przyglądać się pracy robotników. Dla współpracowników był niezwykle uczynny i dobry. Adam Grzymała-Siedlecki w swej książce „Niepospolici ludzie w dniu swoim powszednim”, pisze, że w roku 1929, a więc w cztery lata po śmierci Reymonta, odwiedził Rogów i zaczął wypytywać 70-letniego staruszka, dawnego dróżnika kolejowego, o Reymonta z czasów jego pracy na kolei. Staruszek pamiętał doskonale Reymonta, ale nie słyszał o jego karierze pisarskiej. Zamyślił się na chwilę, po czym oświadczył: „Ja tam się oczywiście nie mogę znać na tym, czego on w książkach dokonał, ale to jedno wiem, że był dobrym człowiekiem”. — Możemy tylko dodać, że wiedział rzecz najważniejszą. Ewangelia Mk 10,2-16 Przystąpili do Niego faryzeusze i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając zapytał ich: «Co wam nakazał Mojżesz?» Oni rzekli: «Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić». Wówczas Jezus rzekł do nich: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę, złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela!» W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: «Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo». Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego». I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je. „Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela” — taka była pierwotna wola Boża. A jednak naruszono ją w Starym Testamencie: i narusza się ją — pomimo jej przypomnienia przez Chrystusa — w krajach chrześcijańskich. Dlatego cieszą nas jakieś charakterystyczne przykłady wierności małżeńskiej. Pięknym wzorem wierności małżeńskiej może być Katarzyna Jagiellonka († 1589), żona księcia szwedzkiego, Jana Wazy. Gdy na skutek intryg mąż został skazany na dożywotnie więzienie, poprosiła nowego króla Szwecji, Eryka, by mogła dzielić los męża. Zaskoczony król zaczął jej perswadować: — Czy nie wiesz, że twój mąż nie zobaczy już nigdy światła dziennego? — Wiem, panie. — Czy nie wiesz, że mąż nie będzie już nigdy traktowany jako książę, ale jako zdrajca? — Wiem, panie. Ale obojętne, czy jest wolny, czy w więzieniu, czy jest winny, czy niewinny, jest moim mężem. — Lecz po tym wszystkim, co się stało, już nic cię z nim nie wiąże. Od tej chwili jesteś wolna. Katarzyna nie odpowiada ani słowem. Zdejmuje obrączkę z palca i dając królowi, mówi: — Proszę czytać. Na obrączce zaś były wyryte jedynie dwa słowa: Mors sola — tylko śmierć. Katarzyna poszła więc z mężem do więzienia i dzieliła z nim ciężki los przez 17 lat, aż wreszcie śmierć Eryka otworzyła im bramy więzienia. Jest coś godnego podziwu w tej wierności: miłość w szczęściu i nieszczęściu, a z nią wzajemna wierność oparta na Bogu. St. Berghoff, Recueil d'exemples..., Mulhouse 1959, s. 38—39. opr. mg/mg
Tadeusz Borowski. Jan Brzechwa. Czesław Miłosz. Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Wiersz: ZROZUMIEĆ FACETA? Zrozumieć faceta, to niczym walka z wiatrakami. Próbujemy, a oni wciąż tacy sami. Gdy trzeba - Wiersze.kobieta.pl.
Niczym nowym są dla mnie ciągłe zmiany szkoły. Te same zawsze klasy i te same stoły. I zawsze też znajdzie się jakiś wyższy chłopak, Przez którego to zachowuję się na opak. Ku przypomnieniu: pierwszy znieważył mnie w szkolnej szatni I wygrał starcie w płomiennej rywalizacji. Poniosłem wtedy za pożar odpowiedzialność I miesiącami odczuwałem własną marność. Zemściłem się dopiero na kuligu szkolnym. Gdy Wyższy złamał nogi, poczułem się wolnym. Trafiłem do szkoły, gdzie był oddział specjalny. Tam, wielokrotnie przez kolegów podpuszczany Zbiłem sznurem innego chłopaka wyższego I na moją niekorzyść – upośledzonego. Trafiłem z powrotem do mej szkoły pierwotnej, Gdzie zacząłem od pierwszej przygody sromotnej. Nie było tam już mego wyższego rywala I z początku myślałem, że to dobra zmiana. Pojawił się nowy – Amadeusz imieniem, Który zwykł utożsamiać każdą szkołę z chlewem. Na szczęście znalazł się on w innej niż ja klasie. Byłem bezpieczny otoczon w kolegów masie. Niemniej jednak kwestią czasu zaledwie było, By coś złego z moim udziałem się zdarzyło. Ktoś rozwiesił w kiblu nadmuchane kondony. Nie wiedziałem właściwie czemu służyć miały. Szybko ktoś jednak doniósł na Amadeusza I na jego tyłku spoczęła rózga sucha. Myślałem, że oto prawo i sprawiedliwość, Co też spowodowało we mnie wielką radość, Ale sprawy innym torem się potoczyły, A problemy bardzo szybko się pojawiły. Amadeusz rozpoczął szukać konfidenta, A potrzebna była mu do tego przynęta. Raz podczas przerwy Amadeusza ujrzałem, Gdy spokojnie z grupą kolegów rozmawiałem. On za to słuchał uważnie jakiegoś synka, Który pierdolił trzy po trzy jak katarynka. Ku memu zdziwieniu wskazał wnet palcem na mnie… Amadeusz zaczął się zbliżać patrząc groźnie I nim zdołałem jakkolwiek zareagować Silny cios zdołał na mej twarzy wylądować. Po chwili usłyszałem, że jestem kapusiem, Konfidentem oraz tchórzliwym jak chuj strusiem, A mój ojciec jest pijakiem oraz złodziejem. Z początku myślałem, że zaraz stamtąd zwieję, Lecz słowa Amadeusza w końcu dotarły Oraz mój honor niemal na wylot przeżarły. Prawdą to, że mój ojciec gorzołę uwielbiał, Acz nigdy nie zdarzyło się, by coś rozkradał! To oszczerstwo spotkać się z reakcją musiało. Kilku kolegów natychmiast mnie podpuściło, Żebym oddał Amadeuszowi z nawiązką I to nie jakąś tam pierwszą lepszą gałązką. Trwał remont szkoły i kilka cegieł leżało, A w takim wieku za mądrze się nie myślało. Zaszedłem zatem od tyłu Amadeusza I zdzieliłem go w łeb cegłą tuż obok ucha. Osunął się więc nieprzytomny na boisko. Kumple klaskali i nucili „San Francisco”. Nie trwała jednak długo radość i balanga. Dość poważna była mojego czynu ranga. Przybiegł wychowawca, a ja wciąż z cegłą w ręce Zaklinałem się i tłumaczyłem zawzięcie. Amadeusz krwawił na ziemi z tyłu głowy. Po chwili cucił go już ratownik ostrożny. Przyjechał radiowóz. Do dyrekcji trafiłem I tam dopiero pierwszy raz się rozpłakałem. Czy mój rywal przeżyje nie wiadomo było. Co takiego do cholery we mnie wstąpiło?! Zamknięto mnie w więzieniu na dwa dni i noce. Ciągle marzłem przez dziurawe i brudne koce. Milicjant nie pytał - tylko bił, przesłuchując. Siedziałem dwie doby oskarżeń wysłuchując, Lecz w końcu ze szpitala dobre wieści przyszły, Gdzie pękniętą czaszkę leczył mój rywal wyższy. Nie pamiętał nic z dnia, w którym doszło do bójki I miał problem z erekcją – nie miał rano stójki. Rodzice uznali, że lanie to za mało. Myśleli nad czymś, co by mnie bardziej bolało. Zabronili mi pół roku wychodzić z domu. Trzymali mnie w schowku, nie mówiąc nic nikomu. Spałem więc tam na bardzo niewygodnej pryczy, A na dwór wychodziłem jedynie na smyczy. Ponadto, lali mnie rano oraz wieczorem. Nie spotkałem się nigdy wcześniej z takim bólem, Gdy ciężki, skórzany i złożony na pół pas Trafiał w to samo miejsce już ponad setny raz. Spełnił się mój koszmar zgodnie z wyrokiem sądu. W mym poprawczaku brakowało nawet prądu. Był za to nadmiar najgroźniejszych ciemnych typów. Aby tam przeżyć trzeba było wielu chwytów. To jednak materiał na następną opowieść. Muszę kończyć i bryzgane kartofle dojeść.
Tak wygląda życie w więzieniu dla kobiet. "Bali się jej nawet funkcjonariusze". Beata Krygier spędziła w zakładach karnych ponad 2,5 roku. Jej historia stała się inspiracją do powstania
Kraków, 1956 nowym są dla mnie ciągłe zmiany same zawsze klasy i te same zawsze też znajdzie się jakiś wyższy chłopak,Przez którego to zachowuję się na przypomnieniu: pierwszy znieważył mnie w szkolnej szatniI wygrał starcie w płomiennej wtedy za pożar odpowiedzialnośćI miesiącami odczuwałem własną się dopiero na kuligu Wyższy złamał nogi, poczułem się do szkoły, gdzie był oddział wielokrotnie przez kolegów podpuszczanyZbiłem sznurem innego chłopaka wyższegoI na moją niekorzyść – z powrotem do mej szkoły pierwotnej,Gdzie zacząłem od pierwszej przygody było tam już mego wyższego rywalaI z początku myślałem, że to dobra się nowy – Amadeusz imieniem,Który zwykł utożsamiać każdą szkołę z szczęście znalazł się on w innej niż ja bezpieczny otoczon w kolegów jednak kwestią czasu zaledwie było,By coś złego z moim udziałem się rozwiesił w kiblu nadmuchane wiedziałem właściwie czemu służyć ktoś jednak doniósł na AmadeuszaI na jego tyłku spoczęła rózga że oto prawo i sprawiedliwość,Co też spowodowało we mnie wielką radość,Ale sprawy innym torem się potoczyły,A problemy bardzo szybko się rozpoczął szukać konfidenta,A potrzebna była mu do tego podczas przerwy Amadeusza ujrzałem,Gdy spokojnie z grupą kolegów za to słuchał uważnie jakiegoś synka,Który pierdolił trzy po trzy jak memu zdziwieniu wskazał wnet palcem na mnie…Amadeusz zaczął się zbliżać patrząc groźnieI nim zdołałem jakkolwiek zareagowaćSilny cios zdołał na mej twarzy chwili usłyszałem, że jestem kapusiem,Konfidentem oraz tchórzliwym jak chuj strusiem,A mój ojciec jest pijakiem oraz początku myślałem, że zaraz stamtąd zwieję,Lecz słowa Amadeusza w końcu dotarłyOraz mój honor niemal na wylot to, że mój ojciec gorzołę uwielbiał,Acz nigdy nie zdarzyło się, by coś rozkradał!To oszczerstwo spotkać się z reakcją kolegów natychmiast mnie podpuściło,Żebym oddał Amadeuszowi z nawiązkąI to nie jakąś tam pierwszą lepszą remont szkoły i kilka cegieł leżało,A w takim wieku za mądrze się nie zatem od tyłu AmadeuszaI zdzieliłem go w łeb cegłą tuż obok się więc nieprzytomny na klaskali i nucili „San Francisco”.Nie trwała jednak długo radość i poważna była mojego czynu wychowawca, a ja wciąż z cegłą w ręceZaklinałem się i tłumaczyłem krwawił na ziemi z tyłu chwili cucił go już ratownik radiowóz. Do dyrekcji trafiłemI tam dopiero pierwszy raz się mój rywal przeżyje nie wiadomo takiego do cholery we mnie wstąpiło?!Zamknięto mnie w więzieniu na dwa dni i marzłem przez dziurawe i brudne nie pytał - tylko bił, dwie doby oskarżeń wysłuchując,Lecz w końcu ze szpitala dobre wieści przyszły,Gdzie pękniętą czaszkę leczył mój rywal pamiętał nic z dnia, w którym doszło do bójkiI miał problem z erekcją – nie miał rano uznali, że lanie to za nad czymś, co by mnie bardziej mi pół roku wychodzić z mnie w schowku, nie mówiąc nic więc tam na bardzo niewygodnej pryczy,A na dwór wychodziłem jedynie na lali mnie rano oraz spotkałem się nigdy wcześniej z takim bólem,Gdy ciężki, skórzany i złożony na pół pasTrafiał w to samo miejsce już ponad setny się mój koszmar zgodnie z wyrokiem mym poprawczaku brakowało nawet za to nadmiar najgroźniejszych ciemnych tam przeżyć trzeba było wielu jednak materiał na następną kończyć i bryzgane kartofle dojeść.
Wolę śmierć w mękach, lękach. O Piłacie! pęka wstęga, co opasła moje serce. Duszo! proszę, trzymaj lejce.Zjednoczeni odtrąceniem. Zjednoczeni siłą odtrącenia, Spoglądamy w otchłań duszy, W nocy saturnowego cienia, Czujemy jak twardy głaz się kruszy. Mozolnie zasypia mały książę, w nim bunt skruchy wrze i kipi.
Więcej wierszy na temat: Na dobranoc « poprzedni następny » Leżałam na ortopedii po zabiegu. Odpoczywałam. Było cicho, bo po południu ruch w szpitalu jest dużo mniejszy. Nagle dobiegł mnie hałas. Coś jakby odgłosy przetaczanego wózka, którego kółka poskrzypują i zgrzytają. I usłyszałam podenerwowane męskie głosy. Zapytałam pielegniarkę, która weszła do sali, żeby zmienić kroplówkę, czy coś się stało. Okazało się, ze przywieziono chłopaka, który miał dosć groźny w skutkach wypadek na motorze. Odzyskał już przytomnosć, ale nic nie pamięta. Pierwszy raz zobaczyłam tego chłopaka, a właściwie młodego mężczyznę, w przyszpitalnym parku. Oboje mogliśmy już siedzieć na wózku i zostaliśmy wywiezieni ze swoich sal na zieloną trawkę. Sympatyczny pielegniarz i pielegniarka, którzy nam towarzyszyli, usiedli na pobliskiej ławeczce. Nas zostawiono we własnym towarzystwie. Nie wiedziałam, jak się zachować, co powiedzieć, ale to chłopak rozpoczął rozmowę. Dowiedziałam się, że czuje się zagubiony, ponieważ nadal nie wie, kim jest. Potem każde z nas zatopiło się w swoich myślach. Następnego dnia również była piękna pogoda, a między mną a Adamem - bo tak zaczęto w szpitalu nazywać chłopaka, nawiązała się nić sympatii. Przez trzy tygodnie spotykaliśmy się prawie codziennie, gdyż tego roku jesień była wyjątkowo ciepła. Nieśmiały z początku Adam, przy mnie jakby nabierał pewności siebie. Kiedy zrobiło się chłodniej, mogliśmy już wychodzić do parku o własnych siłach. Ja o kuli, i on o kuli. Nie przeszkodziło to Adamowi chwycić mnie za rekę. Jaka zimna - powiedział. Gdy przystanęliśmy w pobliżu fontanny, która jeszce nie została wyłączona, włożył moją dłoń pod swoją koszulę i ogrzewał na swojej piersi. Czułam, jak bije serce. Nagle poczułam oddech na szyi. Nie odsunęłam się, a on pocałował skórę tuż pod uchem. Odgarnął na bok moje niesforne loki i delikatnie przyłożył palce do pulsującej w coraz szybszym rytmie żyłki. Nagle przez okno na pierwszym piętrze wysunęła się głowa pielęgniarza. Zawołał, żebyśmy natychmiast wrócili na oddział. Gdy znalazłam się w swojej sali, zobaczyłam ordynatora. Miał dziwną minę. Bez słowa podał mi jakaś kartkę i polecił przeczytać. Ten list ktoś przyniósł po waszym wyjsciu i połozył na parapecie dyżurki - powiedział. Uważajcie na niego - czytałam - On tylko tak niewinnie wyglada. To morderca. Przegryzł swojej dziewczynie gardło. Nie uwierzyłam w to. Adam nie był taka osobą. W dodatku list nie był podpisany. Następnego dnia nie zastałam chłopaka w parku. Dowiedziałam się, że został zaprowadzony do gabinetu lekarskiego na rozmowę z psychologiem. Potem umieszczono go w izolatce. Powiedziano mi, ze zapadł na jakąś zakaźną chorobę. Pod salą ktoś się stale kręcił. Rozpoczęto remont korytarza szpitalnego, ktory moim zdaniem, nie wymagał wcale remontu. Pewnego dnia usłyszałam strzępki rozmowy dwóch pacjentów. Coś o tym, że zderzyła się karetka więzienna z motorem i nikt nie pozostał przyżyciu, a samochód się spalił wraz z pasażerami. Dopiero niedawno ich zidentyfikowali. A tego tam przewozili z więzienia do więzienia. Myśleli, że prowadził motor. Nie mogłam uwierzyć w to, że mowa o Adamie. Przecież nikt nie szukał zaginionego chłopaka i nikt nie potwierdził jego tożsamości. Pokazywano w telewizji jego zdjęcie i nikt by go nie rozpoznał? Co prawda, wtedy głowę miał całą w bandażach. Zaczęły mną miotać wątpliwości. W nocy zaczęło silnie wiać. Rozpętał się huragan. Ewakuowano pacjentów do podziemnego schronu. Biegłam z innymi. Nagle potknęłam się i upadłam. Poczułam, że coś chrupnęło w kostce. Skręciłam nogę! Co teraz będzie? Zaraz zamkną schron! - przez moją głowę przetaczały się przerażajace wizje, a wichura przybierała na sile. Poryw wiatru prawie zdjął ze mnie sukienkę. Nagle pojawił się Adam. Nakrył mnie swoim ciałem. Nad naszymi głowami przeleciał jakiś fragment dachu. Minuty dłużyły się jak godziny. W pewnym momencie wszystko ucichło. Byliśmy w oku cyklonu. Już dobrze - chłopak pocałował mnie w policzek, potem w usta. Kurczowo oplotłam jego tors ramionami. Adam odgarnał mi włosy, które zasłaniały twarz. Wytarł rękawem brud z mojego policzka. Potem pocałował delikatnie zagłebienie pod uchem i położył palce na szyi w tym samym miejscu, co wtedy - podczas pocałunku w parku. Polizał koniuszek ucha. Zadrżałam z napięcia. Serce biło jak szalone. Wstrzymałam oddech. Czekałam. Napisany: 2022-06-22 Dodano: 2022-06-22 17:41:55 Ten wiersz przeczytano 771 razy Oddanych głosów: 33 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie « poprzedni następny » Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej »
Dla kogo te kwiatki ( z okazji Dnia Matki) Dla mamy Dlaczego Dlaczego Mama mnie kocha? Dlaczego odszedłeś Tato?
Zarówno fragment z Ustępu części III Dziadów Adama Mickiewicza, jak i fragment Lalki Bolesława Prusa opisują miasta, panujący w nich nastrój oraz sytuację. Oba teksty mają cechy wspólne oraz różnice, głównie w sposobie relacji i ocenia miasta. Pierwszy fragment (mickiewiczowski), negatywnie charakteryzuje Petersburg, mówiąc o nim budowały go chyba szatany. Jest to spowodowane wątkiem biograficznym, który był ofiarą prześladowań ze strony rosyjskiego zaborcy. I tak Petersburg jest opisywany z perspektywy pielgrzyma – fragment z Ustępu części III Dziadów Adama Mickiewicza, jak i fragment Lalki Bolesława Prusa opisują miasta, panujący w nich nastrój oraz sytuację. Oba teksty mają cechy wspólne oraz różnice, głównie w sposobie relacji i ocenia miasta. Pierwszy fragment (mickiewiczowski), negatywnie charakteryzuje Petersburg, mówiąc o nim budowały go chyba szatany. Jest to spowodowane wątkiem biograficznym, który był ofiarą prześladowań ze strony rosyjskiego zaborcy. I tak Petersburg jest opisywany z perspektywy pielgrzyma – zesłańca. Opis Paryża jest nacechowany pozytywnie, ukazana jest logika zabudowy oraz przewidywalność budowniczych. Obraz wyraźnie jest skontrastowany z sytuacją panującą w według Adama Mickiewicza, jest zbudowany na ludzkim nieszczęściu (rozkazał wpędzić sto tysięcy palów i wdeptać stu tysięcy chłopów). Miasto powstało na kaprys cara i dlatego jest od niego zależne. Sytuacja panująca w mieście jest uzależniona od nastroju cara. Większość jego mieszkańców stanowią carscy urzędnicy. Ich życie polega jedynie na staraniu się o względy cara. Szczycą się otrzymanymi orderami, chcą je pokazać nawet za cenę przemarznięcia, czy choroby. Mickiewicz swój negatywny stosunek do carskich urzędników podkreśla przez porównanie ich do zwierząt – mężczyzn do skorpionów, a dam do pstrych motyli. Inni mieszkańcy Petersburga, oraz przyjezdni, czują się zagubieni, gdyż w mieście wszechobecny jest chaos. Ludzie nie mogą się porozumieć, ze względu na różnorodność używanych w Petersburgu języków, tabliczki i napisy są w wielu językach. Mickiewicz porównuje Petersburg do wierzy Babel (wzrok, ucho błądzi, jak w wieży Babelu). Miasto zostało zbudowane bez logiki,. Jego projektanci chcieli ustylizować je na inne, wielkie miasta Europy – Ateny, Rzym, Wenecję, Paryż, czy Amsterdam. Jednak wszelkie próby upodobnienia Petersburga do tych miast nie udały się. Nigdy Petersburg nie będzie miał atmosfery tych miast. Wszystkie inne stolice były budowane w miejscach strategicznych, zaś rosyjska stolica została wzniesiona na osuszonych bagnach. Sytuacja panująca w Petersburgu w pełni odpowiada obrazowi społeczeństwa zamieszkującego to miasto – w większości lojalistom, uwikłanym w układy oraz uzależnionym od dobrego spojrzenia Petersburga, czyli sposób relacji można uznać za nieobiektywny. Rosyjska stolica jest opisywana z perspektywy zesłańca. Opis jest wprawdzie trzecioosobowy (auktorialny), jednak wyrazy są nacechowane negatywnie (młokosy, trzoda, zgraja). W opisie nie można doszukać się choćby jednej pozytywnej cechy Petersburga, opis społeczeństwa jest zgeneralizowany i jest wynikiem biografii Mickiewicza i jego zesłania do widziany oczami Wokulskiego, bohatera Lalki Bolesława Prusa, patrzy z podziwem na francuską stolicę. Zwiedzając miasto, jego muzea, szkoły i teatry starał się odnaleźć logikę w zabudowie miasta. Początkowo jej nie dostrzegał, jednak po analizie planu miasta z podziwem wypowiadał się o niezrozumiałej dla niego logice. Pomimo, że w budowie Paryża uczestniczyło kilkanaście pokoleń udało się zachować pierwotną atmosferę miasta, a nawet charakterystyczny, podobny do półmiska kształt. Wokulski był również zafascynowany pracą paryżan. Wokulski zwraca uwagę na rozmyślne rozmieszczenie ludzi zajmujących się podobnymi dziedzinami w tych samych dzielnicach (pomiędzy placem Bastylii i placem Rzeczpospolitej skupia się przemysł i rzemiosła; naprzeciw nich, po drugiej stronie Sekwany, leży dzielnica łacińska, gniazdo uczących się), co jest kolejnym dowodem na logikę panującą w mieście. Wokulski porównuje Paryż do zwierzęcego organizmu, mającego właściwą sobie anatomię i fizjonomię. Podobnie, jak w przypadku Petersburga wygląd miast jest odzwierciedleniem historii jego mieszkańców. Podziwia także francuską pracowitość - paryżanie pracują po szesnaście godzin. Ważny dla Paryża jest także podział pracy. Każda rzemieślnicza dzielnica jest odpowiedzialna za dostarczenie innego produktu, niezbędnego do dobrego funkcjonowanie paryskiej stolicy. Miasto jest także wyposażone w system kanalizacji, a szerokie ulice zapewniają dopływ powietrza. Wokulski zazdrości francuzom organizacji pracy oraz przewidywalności, każdy francuski produkt jest wytwarzany z myślą o spełnieniu celu, dla którego został wyprodukowany, często przy wykorzystaniu najnowszych osiągnięć Paryża, podobnie jak Petersburga trudno nazwać obiektywnym. Wokulski w pewien sposób idealizuje obraz francuskiej stolicy. W naturalny sposób, odnosząc podany fragment do całości Lalki można powiedzieć, że w oczach Stacha Warszawa jest przeciwieństwem Paryża. Wokulski jest pełny kompleksów z powodu swojego warszawskiego urodzenia (Tak sobie mówiąc czuł, że wstyd go ogarnia). Większość wyrazów jest nacechowana pozytywnie (nadzwyczajnie, logiczna całość).Petersburg i Paryż w relacjach bohaterów Lalki Bolesława Prusa oraz Dziadów część III Adama Mickiewicza są pokazane w całkiem inny odmiennym świetle. Petersburg został przedstawiony jako miasto powstałe z inicjatywy szatana, bez pozytywnych cech. Zaś Paryż został wyidealizowany, jako przykład dla Polaków, jak powinny być wdrażane założenia programy pozytywistyczne, między innymi praca u podstaw i praca organiczna. Oba opisy były subiektywne, pod wpływem przeżyć bohaterów, ale i przeżyć samych Mickiewicza i Prusa. Inny był także cel opisu miast, Mickiewicz chciał skrytykować postępowania cara, zaś Prus chciał pokazać funkcjonowanie programu pozytywistycznego oraz uzasadnić jego niepowodzenie w Polsce, spowodowane mentalnością Polaków. Celem autorów tekstów, pomimo że tworzyli w innych epokach literackich, nie było tylko opisanie stolic. Chcieli także przez opis skomentować i odnieść się do sytuacji Polski.
. 362 498 35 220 20 767 790 409
wiersz dla faceta w więzieniu
